Kerstmis Is Dien Dag Dat Ze Niet Schieten

Verso 1: ’t Was weer zo vèr het was wèr Kerstmis, de kalkoenen woaren dood, in ieder deurp in de Vloanders was het feest; d’er wier gezoengen en gezopen, aan de jenèvel gene nood, veur de Voader, veur de Zoon en veur de Geest. Pré-Refrão Moar op de slag van twèlf uren, wier d’er oak es aan gedacht, wat dat dees feestje in de grond zoal beduidt. ’t Was gemakkelijk te wèten, want het stond in de gazet, heel de wèreld kwam d’er openlijk veur uit: Kerstmis is dieën dag da ze nie schieten, dat er geen bommen uit de lucht weurre gestrooid, da mitrailleuzen hun verdiende rust genieten en de kanonnen met ne kerstboom zijn getooid. Verso 2: Het is een feest van d’ouw Germanen, te-er eere van de zon, zo vertellen ons de boeken zwart op wit. De Roomse kèrek legt het anders uit, die zeid ons dat ’t begon met een stalleke in ’t Palestijns gebied. Pré-Refrão Moar dat zijn ouw interpretaties van dèès feest van goede wil, want onzen tijd is toch veur alles militair, en de stilte van de nacht die ook wel hierbij weurd genoemd, wordt gelèverd deur de killers van la guerre. Kerstmis is dieën dag da ze nie schieten, dat er geen bommen uit de lucht weurre gestrooid, da mitrailleuzen hun verdiende rust genieten en de kanonnen met ne kerstboom zijn getooid. Verso 3: Spreekt me nie meer van de drei keuningen, da-aat is den ouwen traant, de drei commando’s, da’s veul meer in onze geest. Moar de soldaten van Herodes, ja, die vind ik wel plezant, da zij eigenlijk de groot helden op deis feest. Pré-Refrão Moar houd die herderkes d’er buiten want die zijn nie bij den troep, die kennen zeker nog geen mijn uit een granaat. En de moeder van het kinneke zucht in ’t midden van dieën hoop: "mijne zeun wordt binnen twintig jaar soldaat". Kerstmis is dieën dag da ze nie schieten, dat er geen bommen uit de lucht weurre gestrooid, da mitrailleuzen hun verdiende rust genieten en de kanonnen met ne kerstboom zijn getooid, en de kanonnen met ne kerstboom zijn getooid.