Du går så bratt etter allmannvæja, å fint bli fare frå fotå din’. Meinn vi ska møtast e sommå tæja, når haustkveldsdåjja e skåra skin. Du trø e ståppå så stronk å strakjinn, å stor e status, så stør kan bli. Meinn e trødd framme å kledd me nakjinn, å tedd me tuppåt e all mi ti. Meinn når vi kjem innåt elvafara, å kar’n me jåa he kvesst si klo. Så ska du sjå at på kjerkjegara der sett dem såt’ tå åss båe to. Å så æn mårgå ska såtåinn kastast, da blir de spørsmål om vakkert ver. Fær løinn skår lyt e sikkert lastast. Meinn får du høytørk fær fag-er fer?